Düşler, yıldızlar ve bir parça şiir

Hayal kurmak istedi bu gece. Nasıl yapılacağını unutmuş olmalıydı. İhtiyacı olan karanlık ve gökyüzüne serpiştirilmiş yıldızlardı. Duvarlar canını sıkıyordu. Duvarları üzerinden kaldırmak ve bu hapsolmuşluktan kurtulmak istiyordu. Duvarlara seslendi “Hayatları gizlemek neden?”. Cevap verdi duvarlar “Başka seçeneğimiz yok. İnsanların olmamızı söylediği yerdeyiz, bizi sizler yönetiyorsunuz. Örülmeye başladığımız ilk andan itibaren buradayız aynı noktada… ve başka ihtimal yok bizim için. Biri gelip bizi yıkana kadar varoluşumuzu sürdürmekten başka.” Sonra sustu duvarlar, onu kendi düşünceleri ile baş başa bırakmanın en iyi olacağını düşünerek. Duvarlara baktı başkahraman. Duvarın acısını içinde hissetti. Ama artık kendini daha iyi hissediyordu. En azından gidebileceğini biliyordu düşleyeceği yerlere. (Acaba!)  (E)

Şiirler büyülüdür ve gece için bir şiir Pablo Neruda’dan…

Unutmak Yok

nerelerdeydin diye sorarsan

'hep eskisi gibi' diyeceğim.

toprağı örten taşlardan söz edeceğim,

sürdükçe kendini harcayan ırmaktan;

ben yalnız kuşların yitirdiklerini bilirim,

gerilerde kalan denizi bilirim, bir de ağlayan

ablamı.

neden ayrı adlarla anılıyor ülkeler, neden

günler

yeni günleri izliyor? Neden koyu bir gece

birikiyor ağızda? Neden ölüler?

nereden geliyorsun diye sorarsan bölük pörçük

kelimelerle konuşmak zorundayım,

ağzı zehir gibi yakan araçlarla,

çoğu çürümeye yüz tutmuş hayvanlarla

ve avutamadığım yüreğimle.

andaç değil yanımızda götürdüklerimiz

unutuşta uyuklayan sarımsı kumru değil,

yaşlarla kaplı yüzler,

boğazımıza yapışan eller

ve yapraklardan sıyrılan şey:

aşınmış bir günün karanlığı

acıyı kanımızda tatmış bir günün.

işte menekşeler, işte kırlangıçlar

bize sevinç veren ne varsa,

geçici ve küçük duyarlıkların

yan yana göründüğü süslü kartpostallarda.

ama bu sınırın ötesine geçmeliyim,

dişlemeliyim sessizliğin çevresindeki kabuğu,

ne karşılık vereceğimi bilemem:

öyle çok ki ölüler,

ve öyle çok ki al güneşle yarılmış hendekler,

ve öyle çok ki gemilere vuran miğferler,

ve öyle çok ki öpüşlerle kilitli eller,

ve öyle çok ki unutmak istediklerim.