Bir noktada her şey anlamsız aslında, yani düşündükçe öyle. Girdaplarımızda kayboluyoruz. Büyük gelgitlerimizi aşk sanıp, (öyle olduğunu umup) bir boşluğa sarılma ihtiyacı duyuyoruz. ama o boşluk sadece bize çıkıyor. Aslında bize sarılan kendi kollarımız. Kendimize sarılmalıyız. (E)