Doğanın çağrısıyla güneşin suda yansıması gibi, gözlerin gözlerde yansımasıdır aşk. Kimi zaman eksiltili ve idealize bir kavuşamamanın Platonvari bir alegorisi, Adem ile Havva ya da Jack London'un ağaç insanları, Meryem'in tanrısal aşkı ya da Hades'in zulmü ve aileden kopmanın, baharın yerini kışa bırakmasının bir sahnesidir Rafuel'in tablolarında, veya köprü üstü aşıklarında. Bir kopuştur tüm kurallardan, tabulardan ve kentin yanılsamalı popülist gösterisinden uzak, güneşin batışı ve kumun resmidir.