Dur diyorum dur! Nefes al ve bekle. Düşünemiyorum. İçindeyim her şeyin ama olmak zorunda olduğum bir zamanın ve mekanın dışına çıkmak istiyorum. Sorumluluklardan (yapmak zorunda olduklarımdan) nefret ediyorum. Yani işin aslı hapsolmuş hissediyorum. Sanki beynimin içinde zehirli bir böcek varmış da zehrini bırakmış. Beynimin yavaş yavaş öldüğünü hissediyorum. Sistemden, sistemin dayatmalarından uzakta olmalı insan. Kendi olabilmesi için ait hissetmediği yerin dışına çıkabilmeli. Belki gitmek gerekiyordur nedenler ve sorular içinde kaybolmadan. Başka bir şekilde yaşamak mümkün mü? Düşünemiyorum…

(E)