Ruhum azap çekerken

Bilinmeyenin kollarında

Bir şeyler arıyorum

Tanıdık bir koku, ezberlenmiş bir tebessüm

Yaşam kokan gözbebekleri

İçimdeki çocuktan bir kadın yaratıyorum

Bilinmeyen herkesleşiyor, kaybolan ruhlara karışıyor

Ruhsuz bir bedene dönüşüyor evren

Kendi yalnızlığında, acımasızca kötülükler yapıyor

Kayıp ruhlarla saklambaç oynuyor

Birileri bilinmedik bir şeyler arıyor

Söbeleyecekleri bir ruh sonunda

Tam ulaşacakken eksik olana, ruhlar yer değiştiriyor

Kayboluyor aranılan, tam bir fiyasko

Parmak uçları dokunurken bir başka ele

O el sıradanlaşıyor

Dokunmadan önceki zaman dilimi kadar heyecanlandırmıyor

Farklı, bilinmeyen ama tanıdık insanlar

Ruhum azap çekiyor her tanıdıklıkta

Parmak izi her insanda farklıyken neden farklı dokunmuyor başkalarından

Caddeler boyunca yürüyen ruhsuz bedenler

Ruhunu bulamamış yaşlı bedenler ölüyor bir yerlerde

Ölüyorlar ölümü yaşamadan

Mekanik bir makine evren

Azap çekiyor caddede annesini kaybetmiş kayıp bir çocuk

Korkuyor var gücüyle

Annesine her benzeyen kadının peşinden koşuyor umudu umarak

Bir yerlerde bir kadın saçlarını tararken ruhsuz bir adamı öpmeye hazırlanıyor

Ruhum azabı yaşıyor

(E)