Çatlaklarından sızdım beynime. Korktum önce. Ölü insanlara çarptım, her yerdeydiler. Bir katil miyim diye düşünürken Ardından zihnimizde de birilerini öldürebileceğimizi hatırladım. Eller gerekmiyordu çoğu zaman. Hepimiz katiliydik bir şeylerin. Sonra yine korktum. Ne çok ölü şey vardı? Ne çok kalabalıktı! Atsaydım hepsini yine de gerisinde izler kalacaktı, yapmadım. Orada tanrıya rastladım, gölgesine. Tanrının ayak izlerini bulsam da zamanım yoktu kendisine ulaşamazdım.

İlerlemeye devam ettim, Cümlelerime ulaştım. Kelimelere, harflere. Nedense o an ben her şeyi bir harf olarak algıladım. İlerledim, ilerledim, durmadan. Bazen yol almak güç oluyordu. Önüme çıkan düğümleri açmak… basit düğümleri çözdüm, zorlarını atladım. Vaktim çok yoktu, oyalanamazdım.

Özenle çizilmiş resimlerin yanında karalanmış portreler de vardı zihnimde. Garipsedim önce, anlamına kafa yormadım. Renkler karışmıştı ama karanlıktı yine de. Karanlıktan koşar adım uzaklaştım böylece. Kendimi aramaya başladım. Kendime kavuşmayı arzuladım. Ayağım takıldı, boşluklara düştüm, çıkmaya çabaladım. Göremiyordum önümü bazen. Kendimi ararken ben diğer duyu organlarımı da kullandım.

Sesler vardı ve kokular. Ne zamana ait olduğunu bilmediğim. Ancak Hissediyordum-ben yakında ben’e ulaşacaktım.

(E)

Eriyor güneş gözbebeklerinde,
Gözlerin kararıyor
sonra korku, sonra adım sesleri
sen sen'i terkediyor
Dışarısı aydınlık, etrafın ışık
içinde karanlık -sonsuz-
Söndürmüşsün mumlarını
Bir yerlerde, bir zamanda
Balık izlerinin sesi duyuluyor
(E)

Ruhumun huzursuzluğu ruhumdan

Gözlerim gece karası

Bulutlar geçiyor tepemizden

Sesin nicedir uzak

Tutmuşsun ellerimi

Yıl ilk gençliğim

Kalbim atmaya başlamış ilk kez

Kayıp sözler var sırtımda-bir yük gibi

Kimsenin kimsesi olmak ağırdır

Hisleri yitirmek de

Mevsimlerin, insanların

Ve trenlerin gidişini izlemek

Soğuk bir bankta

Yalnız.

 (E)

 Mum ışığında hiç tanımadığım şarkılar dinliyorum. Unuturum belki diğer tüm şeyleri diye umarak gizliden gizliye. Bir yandan yanan bir tütsü çubuğu burnuma etnik esintiler getiriyor. Bir yandan annemin ayıkladığı narları yiyorum; tane tane ve kırmızı ama daha çok bordo. Düşkündü özgürlüğüne birtanesi tam onu yiyeceğim sırada atladı kaşıktan ve karıştı orantik halının renklerine çılgın nar tanesi. Ve diğerleri kanıma karıştı daha borda kan.
  Sonra değişti şarkı, dedi kadın; let me be, let me go... Ritim arttı, azaldı, mum ışığı titredi. Nar taneleri karardı, sonra tekrar kızardı. Annemin bana nar ayıklayan elleri; şarkı sözü gibiydiler, tatlı , yumuşak, yorulmuş ama aydınlık. Tanelere sinmiş kokusu annemin ellerinin. Denemiş yaşamayı annem, kadın. Tatlı yüzlü iyi kadın. Hayat yıpratmış, insanlar acımasızmış. Hep çabalamış kimse duymamış; gözleri hep sevgiyi saklamış, gülüşü buruk. Çok istemiş sevilmeyi, sevilmiş belki ama gizli kalmış.
  Nereden geldi annem, kadın, nar, şarkı şimdi? Aklım nara gitti, nar annemi getirdi, annem şarkı oldu, şarkı gibi güzel kadın, kadın gibi şarkı oldu. Bak uzayan saçlara, bak bu gözler ve yaşlar. Bütün bu şarkılar ışık, karmaşık. Ritmi kaçmış şarkı, rengi atmış meyve, elleri varmış kadının,  bağlantılı hayat...(D)

Tükendi gece

Söndü ışıklar

Toz bulutu geçti üzerimizden

Saçlarında kaldı yalnızca biraz

Bir de gözlerinde

Zamanın izi kaldı üzerimizde

Tükendi gece

Söndü ışıklar

Durmadan ilerledi akrep ve yelkovan

Tut-a-madık

Zaman aktı öylece

Tükendi gece

Söndü ışıklar

Mumlar yaktık

Işıktan bir yol belirdi önümüzde

Turuncu ve öyle güzel!

Güzeldik…

İlerledik adım adım

Adımlarım adımlarına

Ellerim ellerine dolandı

Tükendi gece

Söndü ışıklar

Ve sonra yeni bir güne ulaştık

Kalplerimizde umut ile

İkimiz…

(E)

Sanki çok uzaklardayım

Yanındayım

-Hiçlik- var burada

Gözlerimin ardında

Ne sen geliyorsun

Ne ben bekliyorum

-boşluk-

Sıyrılamıyorum

Zaman bu denli geçmezken

Akrep ve yelkovan mı tenimden geçen?

Sen misin ruhumdaki kesi

Ve zihnimdeki o zehirli böcek 

(E)

Rüyalar gerçek olabilir miydi?

Bir kadın denize karşı bir bankta oturmuş

Deniz ayaklarının altında, yakınında.

Turuncu saçları gündoğumu gibi

Kesilmiş en güzel yerinden

Onu izleyen bir gölge var hemen yanıbaşında

Kocaman irilikte ve kocaman bir –boşluk- gibi

Düşündükçe kadın “güzel bir gün” dedi

O gün için.

Belki bir balık, belki bir martı olabilir de.

Bir fotoğraf, kendisine ait..

Aitlik hissi tükenmiş, gölge onu izlemekte.

Bir kadın denize karşı son sigarasını içerken

Maviyi daha çok sevmekte.

Sigaranın yanan ucu fotoğrafa düştüğünde

Ve yandığında o son fotoğraf

Evren sonsuz ve sessiz

Anladım ki geçti vakit.

Ölümdü yaşanılan.

(E)